Γράμμα από τον Χρήστο Κανδαλέπα από Σίδνεϊ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ

Μαραθώνιος Αγάπης

Πολί δρόμοι οδηγούν στήν βηθλεέμ αυτές τίς μέρες

Η*  περιρέουσα * άτμόσφαιρα είναι γιορταστηκή καί τά ερεθίσματα από τόν εξωτερικό κόσμο καί τή λειτουργική ζωή τού σαρανταημέρου δυνατά.

Πρός τά κεί οδεύει, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ή χριστιανική ανθρωπότητα, προσκυνητής τής ταπεινής φάτνης. Θά πορευτούμε κι εμείς. Στήν πορεία μας αυτή θά ακολουθήσουμε μέ  τά φτερά τής Μούσας, συνμπορευτές μέ λίγους τρείς τεσερους  ποιητές μας. Ελάχιστα ερανίσματα θά πάρουμε από τό απέραντο λιβάδι τού νεοελληνικού στίχου, εμπνευμένο από τήν αγάπη πού γεννήθηκε μαζί μέ τόν Χριστό.

Αυτό τόν δρόμο διάλεξα, μέ αφορμή τόν έτήσιο     μαραθώνιο Αγάπης πού ξεκίνησε  από τήν κοινονική πρόνοια τής Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας,ή κινοτητά μας πού πάντα πρωτοπόρος συμμετέχει μέ  όλες τίς εκκλησίες μέ τούς Ιερείς από τήν ωραία Πύλη νά καλούν τούς χριστιανούς νά προσφέρουν ότι μπωρή ό καθένας γιά νά μοιραστούν στά ορφανοτροφεία καί στά γεροκομεία τής Αυστραλίας. Μέ τήν ευκαιρία τής μεγάλης γιορτής τής σάρκωσης τού Λυτρωτή -γενέθλιας ημέρας τής Αγάπης – στέλνει εγερτικά σαλπίσματα, ανάλογα μέ κείνα τού μεγάλου Ταρσέα ” έγειρε ό καθεύδων καί ανάστα εκ´ τών νεκρών ( εφεσίους Σ 14).

Άνθρωπε τού εικοστού πρώτου αιώνα ! Σήκωσε ψηλά τό κεφάλι σου καί πές : ποτέ δέν είναι αργά :

Στό ποιημά του μέ αυτό τόν τίτλο, εμπνευσμένο από τό Μεγάλο  γεγονός, γράφει ό Αντώνης Σαμαράκης, μέ λυτροτηκή αγωνία, αλλά καί αισιόδοξη απαντοχή.

Μήν πείς ποτέ σου είναι αργά

κι αν χαμηλά έχεις πέσει

κι αν ή λύπη τώρα σέ τρυγά

κι έχεις βαθειά πονέσει .

Είναι αργά ! Λοιπόν μήν πείς ο,τι κί άν σού συμβένει

γονάτισε στή φάτνη του κι Εκείνος σ´ ανασταίνει.

Δέν είναι λοιπόν,αργά, φωνάζει ό ποιητής καί τώρα νά γωνατίσει ή κοινονία τής κατανάλωσης στή Φάτνη, τό λίκνο τής Αγάπης, γιά νά βγεί από τά μυνήματα τής υλοφροσύνης καί τού ατομικού ευδαιμονισμού καί νά δεί τόν ανθρώπινο πόνο, όχι μέ τό μάτι τού οίκτου, αλλά τού χρέους, πού έφερε στόν κόσμο ήκαινή εντολή

( Ιωάννη 14.34).

Είναι μιά κραυγή αγωνίας, ένα μύνημα λυτρωτικό, αναστάσιμο σάλπισμα σωτηρίας.

Μέ τό ίδιο πάθος καί τήν ίδια λυτροτηκή αγωνία βλέπει ό βάρδος τού ελληνικού στίχου, Κωστής Παλαμάς τήν Αγάπη-Θείο δώρο τής Χριστουγιεννιάτικης βραδυάς- σάν τόν πιό Δυνατό κρίκο, πού δένει σφυχτά άτομα καί λαούς καί δίνει νόημα, σκοπό καί περιεχόμενο στήν ανθρώπινη ύπαρξη Λέει ό μεγάλος τραγουδιστής.

Άγιες αγάπες τρισευλογημένες

πού τίς καρδιές υψώνεται παρθένες

τών ηρώων,τών αρχαίων χριστιανών

στ´ όνειρο τό τρανό τών ουρανών.

Αγάπες μεγαλόδωρες περίσια

κάτου απ´ τή σκέπη τή δική σας ίσια

ζούσαν μικροί, τρανοί, πλούσιοι, φτωχοί

Κι έδινε τούς ανθώπους μιά ψυχή…

Στή συνέχεια ό ποιητής κατέχεται από τη γλυκειά  νοσταλγία νά γυρίσει πάλι στό σημερινό άνθρωπο ή αγάπη νά λάμψη μέ τό μαγικό της φώς μπροστά καί μέσα του, νά δεί τόν συνάνθρωπο ό καθένας μας σάν αδελφό, είναι μιά πρόσκληση σέ καιρούς αφιλίας καί ανεστιότητας νά γυρίσουμε στόν εαυτό μας καί στίς ρίζες μας, στήν κοινωνική θεμελίωση τής υπαρξής μας.

Αγάπες ω! Φανείτε πάλι εμπρός μου

αυγές τής πίστης, χρυσαυγές τού κόσμου,

κι άς βλέπει μέ τό μάγο σας τό φώς

ό άνθρωπος τόν άνθρωπο αδελφός!

Μέ τήν ίδια πάντα  διάθεση γράφουν όσοι πονάνε γιά τόν άνθρωπο. Θέλουν ν´ ανοίξουν τό δρόμο του.

Νά παραμερίζοντας τά εμπόδια στήν πορεία του πρός τήν Βηθλεεμ, στή βίωση τής Χριστιανικής Αλήθειας.

Πρώτα καί μεγαλύτερα, ό ίδιος ό εαυτός μας, ό εγωιστής κί επαναστάτης πού αρνείται νά λυτρωθεί μέ τήν Αγάπη*δέν θέλει νά πεθάνει στόν σταυρό* Ο σύγχρονος Κορίνθιος ποιητής Σήφης Κόλλιας μέ τό χαρακτηριστικό του αυθορμητισμό καί τήν πρωτότυπη λυρική του παρουσία βιαίος καί ορμητικός πολλές φωρές γίνατε χείμαρρος αληθινός,όταν ζητάει νά παρασύρει τά εμπόδια τού κόσμου, νά σκοτώσει τόν Άδη, πού δεσπόζει ή κακία τό μίσος ό φθνόνος.

Στό πυκνό μήν πλανάσε τής νύχτας σκοτάδι

ό Χριστός μας γεννιέται στής ψυχής τό παχνί

άν τό είναι μας γίνει Βηθλεέμ τής Αγάπης

άν λατρέψει τό φώς του καί σκότωσει τόν Άδη.

Πού δεσπόζει ή κακία τό μοίσος, ό φθόνος,

άν λατρέψει μ´ Αγάπη τόν ανθρώπινο πόνο.

Προχωρώντας πιό πέρα, σαλπίζει τού Ρήγα τό σάλπισμα όχι μέ φωτιά καί μπαρούτι, αλλά μέ τής αγάπης τόν ήλιο

Λυτρωμό απ´ τόν κέρβερο τής παράνομης σκέψης άναστρη νύχτα χιονοθύελλα μίσους που κρατά τής ψυχές στό δικό του βασίλειο πού δέν βλέπεις ποτέ σου τής Αγάπης τόν ήλιο Βηθλεεμ μή ζητήσεις άν σού λείψει ή πίστη οδηπόρε, γαλήνη καί χαρά στή ζωή

στίς καρδιές ανεκτίμητα είναι τά δώρα πού φέρει ό Χριστός είναι ή Αγάπη.

Θά κλείσουμε αυτό τό μικρό οδοιπορικό πού ξεκινήσαμε όπως είπαμε μέ αφορμή τόν μαραθώνιο Αγάπης κάλεσμα γιά βοήθεια μέ τήν προτροπή ενός άλου ποιητή τόν Γιάννη Ρίτσο.

Αν καί αρνητικά τοποθετημένος από ιδεολογία στά μεταφυσικά θέματα, εκφράζει τή νοσταλγία γιά επιστροφή, στή μικρή Βηθλεέμ, πού μάς γένησε ωραίος καί ταπεινούς.

Είναι μιά κραυγή, εκ´ βαθέων, μιά λυτρωτική αναφώνηση.

Στόν κόσμο τής άρνησης καί τού υλισμού τίποτα δέν μπωρεί νά ικανοποιήσει τίς βαθύτερες ανησυχίες τού ανθρώπου. Τόν χαμένο παράδεισο σήμερα ισχύουν τά λόγια τού Ιερού Αυγουστίνου Ανήσυχη, Κύριε, είναι ή καρδιά μου, μέχρι ν´ αναπαυθεί σέ Σένα.

Ζητάει ό ποιητής τήν επιστοφή στή Βηθλεέμ,στόν τόπο πού γεννήθηκε ή ομορφιά καί ή ταπείνωση Καί ή αγάπη, στό πρόσωπο τού Λυτρωτή. Εκεί μέ τήν εκπλήρωση τής πανανθρώπινης προσδοκίας γιά σωτηρία, μέ τή Σάρκωση τού Θεανθρώπου, θ´ αφήσει νά πέσουν σάν  τα πέταλα τής Μαργαρίτας, πραγματωμένα, πλέον, τά όνειρα τής Ιερής Πόλης. Ήταν όνειρα λύτρωσης.

Γύρισε αδελφή μου

στη μικρή Βηθλεέμ

πού μάς γέννησε ωραίους καί ταπεινούς.

Κι εγω θά δείς, θα μαδήσω τά όνειρα τών Ιεροσολύμων. 

(Γιάννης Ρίτσος, απ´ τό τραγούδι τής αδελφής μου)

Χρόνια πολλά κ´ ευτυχισμένος ό καινούριος χρόνος το

 2020 σ´ όλους όπου κ´ αν βρήσκεστε.

Μέ πολί πολί αγάπη Χρήστος Ευαγ´ Κανδαλέπας

Σύδνεϋ τή 12/12/2019

Ή

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ – Μαραθώνιος Αγάπης

Πολλοί δρόμοι οδηγούν στήν Βηθλεέμ αυτές τίς μέρες

Η * περιρέουσα * ατμόσφαιρα είναι γιορταστική και τα ερεθίσματα από τον εξωτερικό κόσμο και τη λειτουργική ζωή τού σαρανταημέρου δυνατά.

Πρός τα κει οδεύει, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ή χριστιανική ανθρωπότητα, προσκυνητής τής ταπεινής φάτνης. Θα πορευτούμε κι εμείς. Στην πορεία μας αυτή θα ακολουθήσουμε με  τα φτερά τής Μούσας, συμπορευτές με λίγους τρείς τέσσερις  ποιητές μας. Ελάχιστα ερανίσματα θα πάρουμε από το απέραντο λιβάδι τού νεοελληνικού στίχου, εμπνευσμένο από την αγάπη πού γεννήθηκε μαζί με τον Χριστό.

Αυτό τον δρόμο διάλεξα, με αφορμή τον ετήσιο     μαραθώνιο Αγάπης πού ξεκίνησε  από τήν κοινωνική πρόνοια τής Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, ή κοινότητά μας πού πάντα πρωτοπόρος συμμετέχει μέ  όλες τίς εκκλησίες μέ τούς Ιερείς από τήν ωραία Πύλη νά καλούν τούς χριστιανούς νά προσφέρουν ότι μπορεί ό καθένας για νά μοιραστούν στα ορφανοτροφεία καί στά γεροκομεία τής Αυστραλίας. Μέ τήν ευκαιρία τής μεγάλης γιορτής τής σάρκωσης τού Λυτρωτή -γενέθλιας ημέρας τής Αγάπης – στέλνει εγερτικά σαλπίσματα, ανάλογα μέ κείνα τού μεγάλου Ταρσέα ” έγειρε ό καθεύδων καί ανάστα εκ´ τών νεκρών ( Εφεσίους Σ 14).

Άνθρωπε τού εικοστού πρώτου αιώνα ! Σήκωσε ψηλά τό κεφάλι σου καί πές ‘ποτέ δέν είναι αργά’.

Στό ποίημά του μέ αυτό τόν τίτλο, εμπνευσμένο από τό Μεγάλο  γεγονός, γράφει ό Αντώνης Σαμαράκης, μέ λυτρωτική αγωνία, αλλά καί αισιόδοξη απαντοχή.

Μήν πείς ποτέ σου είναι αργά

κι αν χαμηλά έχεις πέσει

κι αν ή λύπη τώρα σέ τρυγά

κι έχεις βαθειά πονέσει .

Είναι αργά ! Λοιπόν μήν πείς ότι κι άν σού συμβαίνει

γονάτισε στή φάτνη του κι Εκείνος σ´ ανασταίνει.

Δέν είναι λοιπόν, αργά, φωνάζει ό ποιητής καί τώρα νά γονατίσει ή κοινωνία τής κατανάλωσης στή Φάτνη, τό λίκνο τής Αγάπης, γιά νά βγεί από τά μηνύματα τής αλλοφροσύνης καί τού ατομικού ευδαιμονισμού καί νά δεί τόν ανθρώπινο πόνο, όχι μέ τό μάτι τού οίκτου, αλλά τού χρέους, πού έφερε στόν κόσμο ή καινή εντολή

( Ιωάννη 14.34).

 

Είναι μιά κραυγή αγωνίας, ένα μήνυμα λυτρωτικό, αναστάσιμο σάλπισμα σωτηρίας.

Μέ τό ίδιο πάθος καί τήν ίδια λυτρωτική αγωνία βλέπει ό βάρδος τού ελληνικού στίχου, Κωστής Παλαμάς τήν Αγάπη-Θείο δώρο τής Χριστουγεννιάτικης βραδυάς- σάν τόν πιό Δυνατό κρίκο, πού δένει σφυχτά άτομα καί λαούς καί δίνει νόημα, σκοπό καί περιεχόμενο στήν ανθρώπινη ύπαρξη Λέει ό μεγάλος τραγουδιστής.

Άγιες αγάπες τρισευλογημένες

πού τίς καρδιές υψώνεται παρθένες

τών ηρώων, τών αρχαίων χριστιανών

στ´ όνειρο τό τρανό τών ουρανών.

Αγάπες μεγαλόδωρες περίσσια

κάτου απ´ τή σκέπη τή δική σας ίσια

ζούσαν μικροί, τρανοί, πλούσιοι, φτωχοί

Κι έδινε τούς ανθρώπους μιά ψυχή…

Στή συνέχεια ό ποιητής κατέχεται από τη γλυκειά  νοσταλγία νά γυρίσει πάλι στό σημερινό άνθρωπο ή αγάπη νά λάμψη μέ τό μαγικό της φώς μπροστά καί μέσα του, νά δεί τόν συνάνθρωπο ό καθένας μας σάν αδελφό, είναι μιά πρόσκληση σέ καιρούς αφιλίας καί ανεστιότητας νά γυρίσουμε στόν εαυτό μας καί στίς ρίζες μας, στήν κοινωνική θεμελίωση τής ύπαρξής μας.

Αγάπες ω! Φανείτε πάλι εμπρός μου

αυγές τής πίστης, χρυσαυγές τού κόσμου,

κι άς βλέπει μέ τό μάγο σας τό φώς

ό άνθρωπος τόν άνθρωπο αδελφός!

Μέ τήν ίδια πάντα  διάθεση γράφουν όσοι πονάνε γιά τόν άνθρωπο. Θέλουν ν´ ανοίξουν τό δρόμο του. Νά παραμερίζοντας τά εμπόδια στήν πορεία του πρός τήν Βηθλεέμ, στή βίωση τής Χριστιανικής Αλήθειας.

 

Πρώτα καί μεγαλύτερα, ό ίδιος ό εαυτός μας, ό εγωιστής κί επαναστάτης πού αρνείται νά λυτρωθεί μέ τήν Αγάπη *δέν θέλει νά πεθάνει στόν σταυρό* Ο σύγχρονος Κορίνθιος ποιητής Σήφης Κόλλιας μέ τό χαρακτηριστικό του αυθορμητισμό καί τήν πρωτότυπη λυρική του παρουσία βίαιος καί ορμητικός πολλές φορές γίνατε χείμαρρος αληθινός, όταν ζητάει νά παρασύρει τά εμπόδια τού κόσμου, νά σκοτώσει τόν Άδη, πού δεσπόζει ή κακία τό μίσος ό φθόνος.

Στό πυκνό μήν πλανάσαι τής νύχτας σκοτάδι

ό Χριστός μας γεννιέται στής ψυχής τό παχνί

άν τό είναι μας γίνει Βηθλεέμ τής Αγάπης

άν λατρέψει τό φώς του καί σκοτώσει τόν Άδη.

Πού δεσπόζει ή κακία τό μίσος, ό φθόνος,

άν λατρέψει μ´ Αγάπη τόν ανθρώπινο πόνο.

Προχωρώντας πιό πέρα, σαλπίζει τού Ρήγα τό σάλπισμα όχι μέ φωτιά καί μπαρούτι, αλλά μέ τής αγάπης τόν ήλιο Λυτρωμό απ´ τόν κέρβερο τής παράνομης σκέψης άναστρη νύχτα χιονοθύελλα μίσους που κρατά τής ψυχές στό δικό του βασίλειο πού δέν βλέπεις ποτέ σου τής Αγάπης τόν ήλιο Βηθλεέμ μή ζητήσεις άν σού λείψει ή πίστη οδοιπόρε, γαλήνη καί χαρά στή ζωή  στίς καρδιές ανεκτίμητα είναι τά δώρα πού φέρει ό Χριστός είναι ή Αγάπη.

Θά κλείσουμε αυτό τό μικρό οδοιπορικό πού ξεκινήσαμε όπως είπαμε μέ αφορμή τόν μαραθώνιο Αγάπης κάλεσμα γιά βοήθεια μέ τήν προτροπή ενός άλου ποιητή τόν Γιάννη Ρίτσο.

Αν καί αρνητικά τοποθετημένος από ιδεολογία στά μεταφυσικά θέματα, εκφράζει τή νοσταλγία γιά επιστροφή, στή μικρή Βηθλεέμ, πού μάς γέννησε ωραίους καί ταπεινούς.

Είναι μιά κραυγή, εκ´ βαθέων, μιά λυτρωτική αναφώνηση.

Στόν κόσμο τής άρνησης καί τού υλισμού τίποτα δέν μπορεί νά ικανοποιήσει τίς βαθύτερες ανησυχίες τού ανθρώπου. Τόν χαμένο παράδεισο σήμερα ισχύουν τά λόγια τού Ιερού Αυγουστίνου Ανήσυχη, Κύριε, είναι ή καρδιά μου, μέχρι ν´ αναπαυθεί σέ Σένα.

Ζητάει ό ποιητής τήν επιστροφή στή Βηθλεέμ, στόν τόπο πού γεννήθηκε ή ομορφιά καί ή ταπείνωση καί ή αγάπη, στό πρόσωπο τού Λυτρωτή. Εκεί μέ τήν εκπλήρωση τής πανανθρώπινης προσδοκίας γιά σωτηρία, μέ τή Σάρκωση τού Θεανθρώπου, θ´ αφήσει νά πέσουν σάν  τα πέταλα τής Μαργαρίτας, πραγματωμένα, πλέον, τά όνειρα τής Ιερής Πόλης.

Ήταν όνειρα λύτρωσης.

Γύρισε αδελφή μου

στη μικρή Βηθλεέμ

πού μάς γέννησε ωραίους καί ταπεινούς.

Κι εγώ θά δείς, θα μαδήσω τά όνειρα τών Ιεροσολύμων.

(Γιάννης Ρίτσος, απ´ τό τραγούδι τής αδελφής μου)

 

Χρόνια πολλά κ´ ευτυχισμένος ό καινούριος χρόνος το 2020 σ´ όλους όπου κι´ αν βρίσκεστε.

Μέ πολύ πολύ αγάπη Χρήστος Ευάγγελος Κανδαλέπας

Σύδνεϋ τή 12/12/2019

Γράμμα από τη Φωτεινή Μερκούρη

Πολιτιστική μαγεία στο θεατράκι της Κανδύλας

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι μας χάρισαν υπέροχες στιγμές ψυχαγωγίας στο θεατράκι του όμορφου χωριού μας! Ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να παρακολουθούν και να απολαμβάνουν μαζί την θεατρική παράσταση από το Σύλλογο του Περιγιαλίου και την ταλαντούχο μουσική ερμηνεύτρια Μαριλένα Στριφτόμπολα.

Συγχαρητήρια σε όσους βοήθησαν να ανέβει η παράσταση ‘Γιατρός με το στανιό’ του Μολιέρου και βέβαια στα παιδιά της ομάδας του Περιγιαλίου ΄Λαϊκή Σκηνή’. ‘Ηταν όλοι τους εξαιρετικοί και άκρως απολαυστικοί.

Συγχαρητήρια επίσης στην Μαριλένα που πραγματικά μας μάγεψε με την υπέροχη φωνή της αλλά και με την απλότητα, το ήθος που την διακρίνει και τον γλυκό τρόπο με τον οποίο μας μύησε όλους σε μελωδίες διαφόρων ρεπερτορίων. Σαφέστατα συγχαρητήρια και στους δύο υπέροχους μουσικούς που την πλαισίωναν, τον πιανίστα Σπύρο Σουλαδάκη και τον βιολιστή Ανδρέα Χανιώτη.

Όλοι φεύγαμε το βράδυ από το θεατράκι ‘πλουσιότεροι’ από ό,τι πήγαμε, με εικόνες που θα μείνουν ανεξίτηλες, πανέμορφες αναμνήσεις από το χωριό μας.

Σας ευχαριστούμε πραγματικά που μας τιμήσατε με την παρουσία σας!

Φωτεινή Κων/νου Μερκούρη